Ηρώ Γιδάκου: Η πρώτη Κύπρια καπετάνισσα

Είναι άτομο με ισχυρή θέληση και πυγμή, δεν αφήνεται στην τύχη και ορίζει τη ζωή της. Πρόκειται για μια προσωπικότητα χτισμένη με γερά θεμέλια και προετοιμασμένη για κάθε πρόκληση και εμπόδιο που θα βρεθεί στο δρόμο της. Είναι δίκαιη και πίσω από το γλυκό της χαμόγελο, κρύβει μια σιδερένια θέληση.

Οι εφημερίδες τότε έγραφαν για εκείνην: «Είναι προς το παρόν η μοναδική γυναίκα στον νεοσύστατο Σύνδεσμο Κυπρίων Αξιωματικών Εμπορικού Ναυτικού», «Η Ηρώ είναι η πρώτη Κύπρια καπετάνισσα». Η Ηρώ Γιδάκου αναφέρει στο ant1iwo: 

«Γεννήθηκα στις 23/8/1986 στη Λεμεσό και έχω 3 αδέλφια. Είχα όμορφα παιδικά χρόνια, φτωχικά αλλά ανέμελα. Πάντα αγαπούσα τη θάλασσα και πάντα είχα την  απορία: «Τι υπάρχει πίσω από το γαλάζιο της θάλασσας, εκεί που δεν μπορούμε να δούμε με τα μάτια μας;».

Όταν έγινα 17 ετών, ανακοίνωσα στους γονείς μου ότι θέλω να σπουδάσω στην Σχολή Εμποροπλοιάρχων. Εκείνοι δεν ήθελαν και προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να με πείσουν να σπουδάσω κάτι άλλο. Ακόμα και ο διευθυντής του σχολείου, καθημερινά μου έλεγε: «Ηρώ μου, είναι πολύ δύσκολη δουλειά, ακόμα και για τους άντρες» και πως: «Είναι καθαρά ανδροκρατούμενο επάγγελμα, δεν είναι για γυναίκες». Ακόμα και στην σχολή, όταν σπούδαζα, τα ίδια άκουγα. Όμως είχα ήδη πάρει την απόφαση μου…

Είναι τόσες πολλές οι εμπειρίες μου όλα αυτά τα χρόνια…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη θαλασσοταραχή. Ήμουν 19 ετών τότε και είχα τρομάξει τόσο πολύ με το κούνημα του καραβιού, που άρχισα να φτιάχνω στο μυαλό μου απίστευτα σενάρια. Αργότερα, σαν ανθυποπλοίαρχος, ταξιδεύαμε πολύ συχνά σε επικίνδυνες θάλασσες και περνάγαμε από τον κόλπο του Άντεν. Ήταν το 2009-2010 που τα περιστατικά πειρατείας ήταν πάρα πολλά. Είχαμε όλοι το φόβο μέσα μας, μην τύχει στο δικό μας βαπόρι. 
Θυμάμαι λίγο πριν τελειώσει η βάρδια μου, να ζητάει βοήθεια στο VHF(ημιαμφίδρομη και τηλεφωνική επικοινωνία) ένα φορτηγό πλοίο, το οποίο ήταν πίσω μας και δεχόταν επίθεση από πειρατές. Οι φωνές στο VHF και το γεγονός ότι κάποιοι συνάδελφοι κινδύνευαν, με είχε τρομάξει.  Στο επάγγελμα μας, σίγουρα υπάρχουν αρκετοί κίνδυνοι και όσο πιο προετοιμασμένος είσαι, τόσο το καλύτερο. Είναι πολύ δύσκολη και σκληρή δουλειά για έναν άντρα, πόσο μάλλον για μια γυναίκα. Είσαι πολλούς μήνες μακριά από το σπίτι σου, μέσα σε ένα καράβι με 30 νοματαίους και πρέπει να συνεργαστείς. Την θάλασσα όμως πρέπει να την σέβεσαι και να την αγαπάς.

Σήμερα είμαι υποπλοίαρχος σε Υγραεριοφόρα πλοία(LNG). Τις νέες κοπέλες θα τις συμβούλευα…

Αν αποφασίσουν ότι με αυτό θέλουν να ασχοληθούν, τότε να το ακολουθήσουν. Η επιλογή πρέπει να είναι συνειδητή και να γνωρίζουν ότι η αναζήτηση εργασίας, γίνεται όλο και πιο δύσκολη υπόθεση. Δυστυχώς οι πλείστες ναυτιλιακές εταιρείες, δεν θέλουν γυναίκες στα βαπόρια. Θέλει αρκετή υπομονή και επιμονή αλλά να έχουν στο μυαλό τους ότι η προσπάθεια και η επιμονή πάντα επιβραβεύονται». 


Να μην ξεχνάμε ότι ακόμα μια Κύπρια…
Το 2013, για πρώτη φορά στα 150 χρόνια λειτουργίας της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων στην Ελλάδα, μια γυναίκα αναλαμβάνει την αρχηγεία - κι αυτή είναι Κύπρια!

Ακούστηκε τότε από τα μεγάφωνα: «Ελένη Ιωσήφ, από την Κύπρο, πρώτη γυναίκα που αναλαμβάνει την αρχηγία της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων». 

Στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων, κατά κανόνα, εισάγονται κάθε χρόνο ελάχιστα άτομα, αριστεύσαντες. Κάτι που δεν στάθηκε εμπόδιο για την Έλενα, καθώς πάντα αρίστευε στη ζωή της…

Άριστη μαθήτρια και σημαιοφόρος στο σχολείο. Πρόεδρος της τάξης και του σχολείου, πρόεδρος της Παιδοβουλής Λεμεσού και με ενεργή συμμετοχή στις δραστηριότητες της κοινότητάς της. Το Πολεμικό Ναυτικό ήταν όνειρο ζωής και πρώτη επιλογή για εκείνην. Κατέκτησε την πρωτιά που την έκανε Σημαιοφόρο και Αρχηγό μιας Σχολής παραδοσιακά ανδροκρατούμενης. Είχε πει τότε: «Με εμπνέει η ένδοξη σημαία μας» και «Αισθάνομαι περήφανη που είμαι στο ναυτικό, περήφανη για την Κύπρο, αλλά και που είμαι γυναίκα και που τιμώ το γυναικείο φύλο».

ΠΗΓΗ: http://www.ant1iwo.com/ant1life/anthropina/article/269313/mia-kupria-pou-apedeixe-oti-i-gunaika-ola-ta-borei-/