Τίτλος: Υπερβολικά καλά οργανωτικός. Ο Ιωάννης Μπρας είναι το αφεντικό του λιμένος Ηρακλείου στην Κρήτη. Είναι πεπεισμένος ότι η επιτυχία του οφείλεται εν μέρει και σε μια βαριά ασθένεια που πέρασε και η επιθυμία του είναι να αποτελέσει πρότυπο για τους συμπατριώτες του. Η Ελλάδα, η Ισπανία και η Ιταλία είναι οι τρεις χώρες με αυξανόμενη κρίση, στις οποίες, όπως είναι η επικρατούσα άποψη, τίποτα δεν προχωράει. Αντίθετα σε αυτή την άποψη, η Sueddeutsche Zeitung αναζήτησε και βρήκε ανθρώπους που αυτή ακριβώς την χρονική στιγμή (της κρίσης), αρχίζουν να δραστηριοποιούνται με θάρρος και αποφασιστικότητα. (με ορμή).
Το άρθρο υπογράφει η δημοσιογράφος Christiane Schloetzer σε ανταπόκριση από το Ηράκλειο:
Τι βλέπει ένας άνδρας όταν είναι καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι Νοσοκομείου: τους ίδιους τοίχους, ίσως ένα παράθυρο, τις νοσοκόμες. Ο κόσμος του Ιωάννη Μπρα είχε περιοριστεί για 369 ημέρες σε ένα δωμάτιο ενός βρετανικού νοσοκομείου.
Το σύνδρομο Guillain-Barré, ένα αυτοάνοσο νευρολογικό νόσημα,, λέει ο κος Μπρας, με είχε προσβάλλει και ήμουν τελείως παράλυτος. Ήταν 22 ετών τότε ως φοιτητής στην Αγγλία, όταν τον έριξε η ασθένεια στο κρεβάτι, μέσα σε μια νύκτα. Η αιτία της άγνωστη. Και αν ποτέ θα μπορούσε να σηκωθεί από το κρεβάτι, τότε ο νέος άνδρας δεν το ήξερε ακόμη.. Τότε έπρεπε να πάρω μια μεγάλη απόφαση, λέει ο Μπρας.
Έχουν ήδη περάσει 15 χρόνια από τότε και όταν ο κος Μπρας τώρα, στην κορυφή ενός μεγάλου τραπεζιού στο οποίο ήδη στοιβάζονται τα άδεια πιάτα, μετά από το γεύμα που παρέθεσε σε ένα ευρύ κύκλο από καλεσμένους του, σε ένα εστιατόριο του λιμανιού στην ιδιαίτερη πατρίδα του το Ηράκλειο, τα παρακολουθεί όλα και τα έχει υπό έλεγχο – όπως τότε που ευρισκόταν κατάκοιτος και ακίνητος στο κρεβάτι. Ξέρω πάντα ποιος κάθεται μαζί μου στο τραπέζι, που είναι η πόρτα, ποιος μπαίνει, ποιος φεύγει, που είναι το αυτοκίνητό μου. Μερικές φορές η οικογένειά μου τρελαίνεται με αυτά, λέει ο Μπρας και γελάει. Είμαι υπερβολικά καλός οργανωτικός τύπος, λέει ο Έλληνας, που είναι πεπεισμένος ότι την σημερινή επαγγελματική του επιτυχία την χρωστάει σε τελευταία ανάλυση και στην βαριά ασθένεια που πέρασε.
Σήμερα ο κος Μπρας είναι το αφεντικό στο λιμάνι του Ηρακλείου. Αυτή η θέση είναι βέβαια κατά κύριο λόγο πολιτική, δηλαδή στην Ελλάδα θα πρέπει να έχεις τα κυβερνητικά – κομματικά διαπιστευτήρια, την κομματική ταυτότητα του εκάστοτε κυβερνόντος κόμματος, και αυτό αποτελεί ένα από τα καθοριστικά έγγραφα καταλληλότητας γι΄ αυτή τη θέση. Αλλά ο Μπρας διαβεβαιώνει ότι είχε ενδιαφερθεί για την θέση χωρίς πολιτική υποστήριξη (σχέση). Τον Ιούνιο πριν δύο χρόνια πήρε την δουλειά.
Όταν ο ογκώδης και βαρύς άνδρας περπατάει, τότε διαπιστώνει κανείς ότι «τραβάει» το ένα του πόδι. Ακόμη και όταν περπατάω σαν πάπια, μου είναι αδιάφορο, λέει ο Μπρας. Την αυτοπεποίθηση την είχε και πριν την ασθένειά του, που πάντως δεν κατάφερε να την μειώσει στο παραμικρό. Η απόφαση που πήρε τότε στο κρεβάτι του πόνου και τώρα κάθε πρωϊ όπως λέει, ξαναδιατυπώνει, είναι; Συνεχίζω ή όχι, κάνω ακόμη προσπάθεια ή αφήνω τα πράγματα ως έχουν. Ο Μπρας αποφάσισε για την συνέχιση της μέγιστης κοπιαστικής προσπάθειας, όπως τότε για τις 3000 ώρες φυσιοθεραπείας.
Τώρα πιστεύει ότι οι συμπατριώτες του μπορούν να προσπαθήσουν περισσότερο και με αυτό τον τρόπο να καταστήσουν το νησί τους πιο ελκυστικό. Ο Μπρας το προσπαθεί αυτό κάθε μέρα. Όταν ανέλαβε το λιμάνι κάθισε και σκέφτηκε, τι θα ήθελαν να έχουν οι επιβάτες των μεγάλων κρουαζιεροπλοίων για την καλύτερη εξυπηρέτησή τους, που τώρα τους λείπει. Ένα στέγαστρο για να τους προστατεύει από τον Ήλιο, όταν περιμένουν δίπλα στο πλοίο τα λεωφορεία, για να τους πάρουν στις εκδρομές τους ή να τους μεταφέρουν στον σταθμό Επιβατών, όταν το θερμόμετρο δείχνει 40 βαθμούς. Το στέγαστρο φτιάχτηκε. Τα τεράστια πλοία έρχονται το πρωϊ και φεύγουν το βράδυ. Στο ενδιάμεσο διάστημα πρέπει κάτι να έχουμε προσφέρει (για την άνεσή τους) στους ανθρώπους αυτούς, λέει ο Μπρας.
Το λιμάνι του Ηρακλείου είναι το τρίτο μεγαλύτερο της χώρας και εξυπηρετεί 2 εκατ. επιβάτες το χρόνο.
Μια μεγάλη εταιρεία κρουαζιέρας, που είχε ήδη αποχωρήσει από την Κρήτη, κατάφερε ο Μπρας με προσωπικές ενέργειες και ζήλο, να την επαναφέρει στο λιμάνι του. Το ίδιο προσπαθεί και με μια δεύτερη εταιρεία κρουαζιέρας διεθνούς κύρους.
Όταν μαθαίνει δε από ένα καπετάνιο κρουαζιερόπλοιου που ήταν μεταξύ των καλεσμένων του, ότι δεν είναι εύκολο αυτό τον καιρό να βρεθεί κατάλληλο και διαθέσιμο προσωπικό για τις υπηρεσίες κρουαζιέρας εντός του κρουαζιερόπλοιου, τον απασχολεί η ιδέα με ποιο τρόπο θα μπορούσε να ενθουσιάσει νέους και άνεργους Κρητικούς να απασχοληθούν σε κρουαζιερόπλοια.
Ο άνθρωπος είναι γεμάτος ιδέες. «Τουρισμός αποκατάστασης – ανάρρωσης ασθενών», σ΄ αυτό έχω ιδίαν άποψη και εμπειρία, λέει. Επίσης «Ηλιοθεραπεία» για τους ασθενείς λόγω ύφεσης από την βόρεια Ευρώπη. Όλα αυτά μπορεί να τα φανταστεί ότι εφαρμόζονται σε ένα νησί που ακόμη και το χειμώνα το κλίμα είναι ήπιο. Αυτό είναι βέβαια ιδανικό για το σώμα και την ψυχή. Θάπρεπε απλά κάποιος να αναλάβει το ρίσκο μιας επένδυσης. Μόνο που τώρα οι ελληνικές τράπεζες δε εγκρίνουν πρακτικά κανένα δάνειο και κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί η κρίση και αν οι πολιτικοί στην Αθήνα έχουν την θέληση και αποφασιστικότητα να φέρουν στο κράτος τις απαραίτητες αλλαγές και αναδιαρθρώσεις.
Η Κρήτη φροντίζει ακόμη και σήμερα για το 40% των εσόδων από τον Τουρισμό στην Χώρα. Το καλοκαίρι προσγειώνονται στο αεροδρόμιο Νίκος Καζαντζάκης του Ηρακλείου, που χρειάζεται επειγόντως ανακαίνιση των εγκαταστάσεών του, κατά καιρούς περισσότερα αεροπλάνα από τον μεγάλο αερολιμένα των Αθηνών. Η μεγάλη κρίση της Ελλάδας, έπληξε και την Κρήτη. Από τα μεγάλα ταξιδιωτικά γραφεία αναφέρονται μειώσεις της τάξεως από 15% έως 50 %, από τις κρατήσεις τους αυτό τον χρόνο. Η ανεργία αυξάνεται συνεχώς. Στις τελευταίες εκλογές της 17ης Ιουνίου το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ του λαίκιστή κου Τσίπρα, ήλθε πρώτο κόμμα στην Κρήτη με 32% των ψήφων. Προηγουμένως η Κρήτη ήταν παραδοσιακά στα χέρια του σοσιαλιστικού κόμματος ΠΑΣΟΚ, που πλέον είναι τρίτο κόμμα στην Κρήτη όπως και στην άλλη Ελλάδα.
Το αφεντικό του λιμανιού έχει στην διάθεσή του 33 άτομα προσωπικό, όταν πριν δύο χρόνια είχε 45. Επτά φορές έχουν μειώσει τον μισθό μου, λέει ο Μπρας. Τώρα είναι στα 2.800 €. Για τις συνθήκες στην Ελλάδα δεν είναι λίγα. Στην Αγγλία θα μπορούσα να κερδίζω πολλαπλάσια, λέει ο Μπρας. Εκεί είχε δουλέψει στο Risk Management, αρμόδιος για την αποσυναρμολόγιση μερών της εγκατάστασης, που λόγω συχνά παρουσιαζομένων ατυχημάτων των διαβόητων ατομικών εγκαταστάσεων του Sellafield, έπρεπε να απομακρυνθούν.
Στην Ελλάδα επέστρεψε γιατί ήθελε να δημιουργήσει Οικογένεια. Την γυναίκα του, μια Ελληνίδα, την είχε γνωρίσει όταν δεν ήταν ακόμη πλήρως υγιής. Είναι ο άγγελός μου λέει ο Μπρας. Μένει με την οικογένειά του σε ένα συνηθισμένων ευκολιών και δυνατοτήτων σπίτι.
Στα δύο παιδιά του, την εξάχρονη κόρη και τον οκτάχρονο γιο του θέλει να δείξει ότι ο καταναλωτισμός δεν είναι το παν στη ζωή. Η αποταμίευση, όχι η σπατάλη είναι κάτι που μαθαίνει κανείς από την παιδική του ηλικία, φρονεί ο Μπρας. Δεν έχω χρέη τονίζει. Πριν πάει στα ταξίδια, πράγμα που συμβαίνει συχνά τελευταία, δίνει στα παιδιά του μικρές ασκήσεις. Π.χ. ο γιος μου αναλαμβάνει την ευθύνη να έχει κλειστή κάθε βράδυ την κεντρική πόρτα του σπιτιού.
Ο 38 χρονος λέει, όπως οργανώνεις την οικογένειά σου, έτσι διαμορφώνεις και την Κοινωνία, πρόκειται για την ανάληψη ευθύνης των πράξεών μας. Αυτό όμως ακριβώς λείπει από την χώρα μας.
Ο Μπρας διηγείται για τους προγόνους του, ότι ήταν από την Κρήτη και μεταφέρθηκαν στις μικρασιατικές ακτές τα χρόνια που η Κρήτη ανήκε στην Οθωμανική αυτοκρατορία. Το 1923 με την ίδρυση του νέου τουρκικού κράτους οι Έλληνες της Μικράς Ασίας, αναγκάστηκαν να φύγουν. Για την οικογένεια Μπρα σήμαινε αυτό, επιστροφή στην Κρήτη. Οι κρητικοί μουσουλμάνοι παράλληλα έπρεπε με αυτή την συμφωνηθείσα ανταλλαγή πληθυσμών να εγκαταλείψουν το νησί και να έλθουν στην Μικρά Ασία.
Ο Μπρας διηγείται ότι κάτω από τον τίτλο Τουρίστες από την Τουρκία, κρύβονται άνθρωποι που ψάχνουν στην Κρήτη αναμνηστικά και ιστορίες από την ζωή των οικογενειών τους εδώ και αυτό του αρέσει. Εύχεται να έρχονται περισσότεροι επισκέπτες ακόμη και από την Τουρκία.
Το αφεντικό του λιμανιού κοιτάζει το μεγάλο τραπέζι του εστιατορίου, ελέγχει με ένα βλέμμα, αν τα προσφερόμενα γλυκά επιδόρπια, τα έχουν όλοι οι καλεσμένοι – φιλοξενούμενοι. Θέλω να αφήσω ένα όνομα στο πέρασμά μου από το λιμάνι, λέει ο Κρητικός. Θέλω κάτι να πετύχω.
Και αν οι πολιτικοί τελικά αποφασίσουν ότι ένας άλλος στην θέση του, καλύτερα θα έκανε την δουλειά, τι θα έκανε τότε ο κος Μπρας.
Δεν θα το βάλω κάτω απαντάει, αλλά όσο είναι στην θέση του, θα κάνει την δουλειά του κάθε μέρα όσο μπορεί καλύτερα. Η εμπειρία μιας ζωής, του έδειξε πόσα πολλά είναι δυνατόν να γίνουν.
