Είκοσι χρόνια από το θάνατό του: Οι τελευταίες μέρες του Σταύρου Νιάρχου

Το εγκεφαλικό, η κλινική στην Ζυρίχη και ο μοναχικός υιός Κωνσταντίνος δίπλα του

Τον Μάρτιο του 1996, το Saint Moritz υποδεχόταν την άνοιξη όπως κάθε χρόνο, με τα σαλέ των ισχυρών να ανοίγουν για τα πρώτα πάρτι και glam συγκεντρώσεις, όπου η μόνη ανησυχία των οικοδεσποτών, ήταν αν επαρκούσαν οι σαμπάνιες και τα ακριβά γαλλικά κρασιά στο κελάρι τους. Το μοναδικό σαλέ, στο οποίο επικρατούσε μια ασυνήθιστη ερημιά και ησυχία, ήταν αυτό της οικογένειας Νιάρχου.


Κάποιοι ψίθυροι και σκόρπιες φήμες ότι ο πατριάρχης της δυναστείας Σταύρος Νιάρχος-ήταν πλέον 86 ετών-δεν ήταν καλά, δεν άργησαν να «κατηφορίσουν» από το διάσημο θέρετρο των Ελβετικών Άλπεων στα σαλόνια της υψηλής κοινωνίας στην Ζυρίχη και την Γενεύη. Όπως συνήθιζε άλλωστε επί δεκαετίες, ο Σταύρος Νιάρχος και τα παιδιά του κρατούσαν-όσο αυτό ήταν εφικτό-τα «εν οίκω μη εν δήμω», διατηρώντας αποστάσεις ασφαλείας από τα ΜΜΕ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτε για να αποφύγουν την έκθεση.

Έτσι, πολύ λίγοι άνθρωποι εκείνη την περίοδο γνώριζαν την αλήθεια, ότι ο Έλληνας μεγιστάνας είχε υποστεί ένα βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο και νοσηλευόταν κάτω από άκρα μυστικότητα σε κλινική της Ζυρίχης. Με δεδομένο το εύρος των επιχειρήσεων του σε όλο τον κόσμο, τα τέσσερα παιδιά του είχαν συμφωνήσει να μην δημοσιοποιηθεί η περιπέτεια της υγείας του, ώστε να μην προκληθεί η συνήθης σε τέτοιες περιπτώσεις αναστάτωση στις αγορές. Προείχε άλλωστε το θέμα της υγείας του, αν και σύμφωνα με τα νέα από το ιατρικό team που παρακολουθούσε τον πατέρα τους, η κατάσταση φάνταζε-και εν πολλοίς ήταν-μη αναστρέψιμη.

Ούτως η άλλως ακόμη και πριν το εγκεφαλικό, ο άνθρωπος που ήταν το αντίπαλο δέος του Αριστοτέλη Ωνάση, αυτός ο ευφυέστατος buisinessman ήταν πλέον σκιά του εαυτού του. Μια φωτογραφία του, λίγους μήνες πριν τον έδειχνε υποβασταζόμενο από τον γιο του κ. Φίλιππο Νιάρχο, να βαδίζει πολύ αργά κάπου στο Saint Moritz, για να απολαύσει ένα οικογενειακό γεύμα. Ο χρόνος είχε καταβάλλει πλέον τον χαρισματικό εφοπλιστή με το φλεγματικό χιούμορ, τον ιδιοφυή συλλέκτη έργων τέχνης και bon viveur.

Στην κλινική της Ζυρίχης, εμφανιζόταν κάθε μέρα, ο μικρότερος γιος του Κωνσταντίνος Νιάρχος, ο πιο ατίθασος από όλους, ο οποίος καθόταν με τις ώρες δίπλα του. Κάτι που για όσους ήξεραν τα καλά κρυμμένα μυστικά της οικογένειας, ηχούσε παράξενο από την στιγμή που οι σχέσεις των δύο ακροβατούσαν σχεδόν πάντα σε τεντωμένο σκοινί. Ήταν μάλιστα χαρακτηριστική η απάντηση του Νιάρχου πολύ πριν καταπέσει, όταν κάποιοι καλεσμένοι του σε δεξιώσεις τον ρωτούσαν τι κάνει ο Κωνσταντίνος.

Απαντούσε μονολεκτικά με την ερώτηση «Ποιος;» αλλάζοντας ταυτόχρονα το θέμα της συζήτησης. Κι όμως, αυτό το παιδί πήγαινε καθημερινά στο νοσοκομείο, καθόταν δίπλα στο κρεβάτι του με τις ώρες και του μιλούσε συνέχεια. Συνήθως πήγαινε μαζί τα αδέρφια του αλλά και μόνος του ενώ όταν ο Φίλιππος, ο Σπύρος και η Μαρία έφευγαν, αυτός έμενε. Το τι του έλεγε, δεν το αποκάλυψε ποτέ και σε κανέναν ο Κωνσταντίνος Νιάρχος, που έφευγε από την κλινική μόνο όταν οι γιατροί επέμεναν πολύ. Περίμενε κι αυτός ένα θαύμα, μια ξαφνική ανάνηψη του πατέρα του από τον βαθύ ύπνο του μυαλού του. Ενός μυαλού που είχε γράψει ιστορία στο «επιχειρείν» πολλές φορές με την οξυδέρκεια και τις κινήσεις του, ενός μυαλού που πλέον όδευε σταδιακά προς το τέλος της διαδρομής του.

Όταν ο Μάρτιος έφυγε η κατάσταση του Έλληνα μεγιστάνα άρχισε να επιδεινώνεται, καθώς τα ζωτικά του όργανα παρουσίασαν ανεπάρκειες και όλοι κατάλαβαν ότι έρχεται το αναπόφευκτο τέλος. Ήταν Δευτέρα 15 Απριλίου του 1996, όταν ο Σταύρος Νιάρχος άφησε την τελευταία του πνοή στο κρεβάτι μιας κλινικής στην Ζυρίχη, έξι εβδομάδες μετά από το εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη. Η κηδεία του τελέστηκε τρεις ημέρες αργότερα, σε ελληνορθόδοξο ναό της Λωζάννης σε πολύ στενό οικογενειακό κύκλο και ελάχιστους άλλους που είχαν ειδοποιηθεί ατομικά για το θλιβερό γεγονός.

Η σωρός του Έλληνα μεγιστάνα εναποτέθηκε στο κοιμητήριο Boix-de-Vaux της Λωζάννης, δίπλα στον τάφο της τρίτης του γυναίκας Ευγενίας Λιβανού, με πολλούς από τους τριάντα πέντε μόλις παριστάμενους να μην μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους, αποχαιρετώντας μια μυθική μορφή που συζητιέται ακόμη και σήμερα.           
ΠΗΓΗ: protothema.gr