Οι μικτοί στόλοι σωσίβιο στην κρίση του ξηρού φορτίου

O πλοιοκτήτς Γιώργος Προκοπίου 

Λένε ότι το να «πατάς σε δύο βάρκες» δεν είναι συνετή επιλογή γιατί κάποια στιγμή θα βρεθείς στη θάλασσα. Στη ναυτιλία, όμως, μάλλον δεν είναι έτσι, καθώς όσοι πλοιοκτήτες «πατούν» σε ένα διαφοροποιημένο μικτό στόλο που αποτελείται και από πλοία ξηρού φορτίου και δεξαμενόπλοια ή άλλων κατηγοριών πλοία, αντιμετωπίζουν από καλύτερη θέση την κρίση που πλήττει έναν κλάδο, όπως εν προκειμένω τον κλάδο του ξηρού χύδην φορτίου.

Η μεγάλη απώλεια στα έσοδα από την πτώση των ναύλων αλλά και η καταβύθιση των αξιών των bulk carriers αντισταθμίζεται σε όσους διαθέτουν μικτούς στόλους από τη σημαντική άνοδο των ναύλων στα δεξαμενόπλοια ή την ικανοποιητική πορεία των πλοίων μεταφοράς αερίων και τη διατήρηση σε υψηλά επίπεδα των αξιών των assets αυτών των κλάδων. Οι μικτοί στόλοι αποτελούν σωσίβιο στην κρίση σύμφωνα με τους αναλυτές.

Πολλοί είναι οι Ελληνες εφοπλιστές που ακολουθούν αυτή τη δοκιμασμένη συνταγή. Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα του ομίλου Αγγελικούση ο οποίος, σύμφωνα με την εταιρεία εκτιμήσεων VesselsValue.com, διαθέτει έναν στόλο από 121 πλοία εκ των οποίων τα 52 είναι δεξαμενόπλοια, άλλα τόσα ακριβώς είναι πλοία μεταφοράς ξηρού χύδην φορτίου, ενώ ελέγχει και 17 πλοία μεταφοράς υγροποιημένου φυσικού αερίου (LNG Carriers).

Σημαντική είναι και η διαφοροποίηση του στόλου του Ελληνα εφοπλιστή Γιώργου Προκοπίου, ο οποίος μέσω της Duynacom ελέγχει 62 δεξαμενόπλοια, ενώ μέσω της Sea Traders ελέγχει 37 πλοία μεταφοράς ξηρού χύδην φορτίου. Επίσης μέσω της Dynagas δραστηριοποιείται και στα LNG Carriers με πέντε πλοία, σύμφωνα πάντα με τη Vesselsvalue.com.

Και η Thenamaris του Νικόλα Μαρτίνου εμφανίζει μία σοβαρή διαφοροποίηση, καθώς ο στόλος της αποτελείται από 17 bulkers, τρία containerships, τρία LNG carriers, τρία LPG carriers και 61 δεξαμενόπλοια.

Η Eastern Mediterranean Maritime του Θανάση Μαρτίνου ελέγχει έναν στόλο από 64 πλοία, εκ των οποίων 24 είναι bulker, 12 containerships και 28 δεξαμενόπλοια.

Επίσης η Chandris Hellas ελέγχει, σύμφωνα με τη VesselsValue.com, έναν στόλο από 26 πλοία, εκ των οποίων 13 bulker, 11 δεξαμενόπλοια και δύο LNG Carriers.

Σύμφωνα με τον Βασίλη Καρατζά της Karatzas Marine Advisors, η ιδέα της δημιουργίας ενός εξειδικευμένου στόλου που δραστηριοποιείται σε έναν μόνο τομέα, ενισχύθηκε πολύ την προηγούμενη δεκαετία από τις ναυτιλιακές επιχειρήσεις που προχώρησαν στη δημόσια εγγραφή των μετοχών τους στο αμερικανικό και άλλα χρηματιστήρια. Ακολούθησαν αυτή τη στρατηγική γιατί οι αναλυτές έπειθαν τους πλοιοκτήτες ότι το επενδυτικό τους όραμα και σχέδιο θα είναι εύκολο να κατανοηθεί από τους επενδυτές. Λίγες εταιρείες έχουν διαφοροποιηθεί από τη στρατηγική αυτή, ενώ υπήρχαν περιπτώσεις που ακόμη και μέσα στον ίδιο τον κλάδο οι εταιρείες είχαν έναν στόλο με μία κατηγορία πλοίων ή το πολύ δύο, όπως π.χ. δεξαμενόπλοια μεταφοράς προϊόντων και δεξαμενόπλοια suezmax.

Οταν η ναυλαγορά ξηρού φορτίου άρχισε να βυθίζεται, όλες οι εταιρείες του συγκεκριμένου κλάδου ακολούθησαν πολύ γρήγορα την καθοδική πορεία, καθώς δεν είχαν τη δυνατότητα να διαφοροποιήσουν τις πηγές εσόδων τους και εξαρτώνται όλες από τους ίδιους τύπους assets, το ίδιο φορτίο, εμπόριο και γεωγραφική κατανομή δραστηριοτήτων.

Αντιθέτως, οι ναυτιλιακές που δεν είναι εισηγμένες στα χρηματιστήρια έχουν την «πολυτέλεια» και τη ευελιξία να διαφοροποιούν τον στόλο τους. Ετσι μπορεί να έχουν παρουσία σε διαφορετικές ναυτιλιακές αγορές, όπως το dry, tankers (crude and products r chemicals), τη μεταφορά υγροποιημένου φυσικού αερίου, θαλάσσιων γεωτρήσεων κ.λπ., αποκομίζοντας τα οφέλη αυτής της διαφοροποίησης του στόλου.

Πριν από δύο τρία χρόνια τα δεξαμενόπλοια ακολουθούσαν μια πολύ δύσκολη ρότα, σε αντίθεση με το ξηρό φορτίο που πήγαινε σχετικά καλύτερα. Τώρα η ιστορική κατάρρευση της ναυλαγοράς ξηρού φορτίου δημιουργεί τρομερά προβλήματα στους πλοιοκτήτες, που εξαρτώνται αποκλειστικά από τον συγκεκριμένο κλάδο. Τα προβλήματα εντείνονται και από την έλλειψη τραπεζικής χρηματοδότησης.

Διαφοροποίηση ροής εσόδων

Η ναυτιλία είναι μια πολύ ασταθής βιομηχανία και η ελαχιστοποίηση του κινδύνου είναι επιτακτική ανάγκη. Ενας κλασικός τρόπος ελαχιστοποίησης των κινδύνων είναι η διαφοροποίηση της ροής εσόδων και έχει έκθεση σε διαφορετικές αγορές. Οι πλοιοκτήτες που δραστηριοποιούνται σε διαφορετικές αγορές και διαθέτουν μία «κρίσιμη μάζα» σε κάθε αγορά είναι εκείνοι που είναι καλύτερα τοποθετημένοι για να επιβιώσουν. 

ΠΗΓΗ: naftemporiki.gr