Σοφία Χουντάση
για το Πρώτο ΘΕΜΑ
Αναδημοσίευση + φωτό
«Ουάου!» είναι το επιφώνημα που αυθόρμητα σου έρχεται την ώρα που το ναυλωμένο καΐκι «Ηρώ» πλησιάζει το αεροπλανοφόρο του Αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού, με τον αριθμό 69 στο κεντρικό του φουγάρο. Το περίφημο «Αϊζενχάουερ» του 6ου Στόλου, στη ράδα του εξωτερικού μέρους του λιμανιού της Ρόδου, μας περιμένει να το γνωρίσουμε από κοντά. Δεν είναι μια μηχανή, αλλά μια ολόκληρη πλωτή πολιτεία. Πάνω του ζουν 4.100 άτομα, άνδρες και γυναίκες: αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, ναύτες.
Το «Θέμα» εξασφάλισε ειδική άδεια από το Πεντάγωνο, με τη μεσολάβηση της αμερικανικής πρεσβείας στην Αθήνα, για να γνωρίσουμε από κοντά τη ζωή σε ένα από τα καμάρια του Αμερικανικού Στόλου, που φέρει το όνομα του αρχιστράτηγου των συμμαχικών δυνάμεων στην Απόβαση της Νορμανδίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και αργότερα 34ου προέδρου των ΗΠΑ, Ντουάιτ Αϊζενχάουερ. Ηταν μια ευκαιρία να ρωτήσουμε τις γυναίκες και τους άνδρες του πληρώματος για την καθημερινότητά τους καθώς γι’ αυτούς το πυρηνοκίνητο αεροπλανοφόρο δεν είναι απλώς ένα πολεμικό πλοίο, αλλά το σπίτι τους, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μετάθεση. Φτάνοντας στα πλαϊνά αυτού του Λεβιάθαν της θάλασσας και της ανθρώπινης τεχνολογίας σε πιάνει ανυπομονησία να βρεθείς στο κατάστρωμα και να λύσεις τις απορίες σου, που δεν είναι και λίγες: από πού έρχονται, πού πάνε, πώς περνάνε οι περισσότεροι από 4.000 αξιωματικοί και ναύτες πάνω σε αυτό το αχανές πλωτό πολεμικό φρούριο μήκους 332,8 μέτρων και πλάτους 76,8 μέτρων, με δυνατότητα να μεταφέρει συνολικά 90 μαχητικά αεροσκάφη και ελικόπτερα. Ταξιδεύουν τρεις εβδομάδες, απευθείας από τον ναύσταθμο στη Βιρτζίνια των Ηνωμένων Πολιτειών, χωρίς να έχουν πιάσει στεριά. Εσύ ανυπομονείς να ανεβείς και αυτοί να κατέβουν και να ξεχυθούν στο νησί. Γνωρίζουμε ήδη ότι μόλις τελειώσει η ξενάγησή μας, αξιωματικοί και πλήρωμα έχουν τρεις μέρες άδεια: για να διασκεδάσουν, να ξεκουραστούν, να ψωνίσουν, να περιδιαβούν τα σοκάκια της Ρόδου.
Δένουμε πάνω στο αεροπλανοφόρο και εκεί μας υποδέχεται η Τζόντι Κορνέλ, υπεύθυνη Δημοσίων Υποθέσεων του «Αϊζενχάουερ». Περπατώντας πάνω στην καυτή λαμαρίνα, μπαίνουμε σε έναν μεγάλο στεγασμένο χώρο όπου δεσπόζει ένα πολεμικό αεροπλάνο F-18. Στ’ αφτιά μας φτάνει μια ευχάριστη μουσική ενώ στην άκρη της αχανούς αίθουσας στήνουν τραπέζια για τη δεξίωση προς τιμήν των καλεσμένων τοπικών παραγόντων του νησιού. Κάποια στιγμή φτάνουμε σε ένα από τα τρία γραφεία του καπετάνιου. Εκεί γνωρίζουμε αρχικά τον υποναύαρχο Μάικλ Μανάζιρ, κυβερνήτη του αεροπλανοφόρου. Απόφοιτος της Ναυτικής Ακαδημίας των ΗΠΑ, είναι 30 χρόνια στην Αεροπορία του Ναυτικού της πατρίδας του με πάνω από 3.500 ώρες πτήσεων σε μαχητικά αεροσκάφη. Χαμογελαστός και ευδιάθετος, δεν μας έκρυψε την πρόθεσή του να κατέβει όσο πιο γρήγορα στη Ρόδο και να την απολαύσει. Ενημερωμένος για τα ντόπια προϊόντα -και όχι από δημοσιοσχετίστικη αβροφροσύνη- μας ρώτησε για την ελληνική ρακή, το ούζο και άλλα παραδοσιακά ελληνικά εδέσματα από την τοπική κουζίνα που θα πρέπει να δοκιμάσει. «Είμαστε χαρούμενοι που είμαστε στη Ρόδο.
Δεν είναι η πρώτη μου φορά στην Ελλάδα. Θεωρώ ότι ο πολιτισμός, ο ήλιος, η θάλασσα και η διασκέδαση κάνουν μοναδική τη χώρα σας. Το πλήρωμα ανυπομονεί να γνωρίσει τον πολιτισμό και τη ζωή της Ρόδου. Η Αμερική και η Ελλάδα έχουν σχέσεις χρόνων συνεργασίας στη στεριά αλλά και στη θάλασσα. Το Ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό συγκροτείται από επαγγελματίες και πάντα χαιρόμαστε όταν μας δίνεται η ευκαιρία να συνεργαστούμε. Η αποστολή μας είναι να διατηρήσουμε τη σταθερότητα στη Μεσόγειο με απόλυτη ασφάλεια», δήλωσε ευγενικά καθώς μας αποχαιρετούσε.
Η υπεύθυνη Δημοσίων Υποθέσεων, Τζόντι Κορνέλ, με καταγωγή από το Oχάιο, είναι η συνοδός και ξεναγός μας. Πολύ ευγενική και διακριτική, μας ανεβάζει στη γέφυρα του αεροπλανοφόρου. Παρατηρώ αρκετές γυναίκες σε διάφορα καθήκοντα στο πλοίο και αναρωτώμενη πόσες γυναίκες αλήθεια ανήκουν στο πλήρωμά του τη ρωτώ αν μπορούν να συνάψουν σχέση δύο άνθρωποι, ερωτική -ή και συζυγική-, στο «Αϊζενχάουερ»; «Το 10% του πληρώματος είναι γυναίκες. Βασικός κανόνας στη σχέση με τους άνδρες είναι η ισοτιμία. Για μια γυναίκα ο στρατός στο επίπεδο αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί εύκολος. Ολοι μάς αντιμετωπίζουν ως επαγγελματίες. Σύμφωνα με τους κανονισμούς, δεν επιτρέπεται να συνάψουν σχέση δύο άτομα που εργάζονται στο αεροπλανοφόρο. Μάλιστα, αν κάποιοι παντρευτούν, δεν επιτρέπεται να βρίσκονται στο ίδιο πλοίο. Ενας από τους δύο παίρνει μετάθεση». Τη ρωτώ τι θα κάνει όταν τελειώσουμε την περιήγηση και κατέβει στη Ρόδο: «Μου αρέσει όταν πιάνουμε λιμάνι. Μένω σε ξενοδοχείο. Κάνω μανικιούρ, πεντικιούρ, μαλλιά. Αισθάνομαι πιο γυναίκα. Επίσης ανακαλύπτω πολιτισμούς και παραδόσεις που δεν γνωρίζω».
Εχει την ειδικότητα του πυροβολητή, μια ιδιαίτερα μάχιμη ειδικότητα κατά ομολογία συναδέλφων της. «Είναι δύσκολη δουλειά και σίγουρα για μια γυναίκα δεν συνηθίζεται. Σε αυτή τη θέση υπάρχουν περισσότεροι άντρες, αλλά τα καταφέρνω μια χαρά. Οι άντρες συνάδελφοί μου με αντιμετωπίζουν ως ίση. Είμαι τρία χρόνια στο ‘‘Αϊζενχάουερ’’. Στην αρχή οι ανθρώπινες σχέσεις ήταν δύσκολες - μέχρι να γνωριστείς, να καταλάβεις τις παραξενιές των άλλων και τις ιδιοτροπίες τους, να τις αποδεχτείς και να σε αποδεχτούν. Τώρα έχω τους φίλους μου. Οντως το αεροπλανοφόρο είναι πολύ μεγάλο, όσον αφορά εμάς υπάρχουν και διέξοδοι. Στον ελεύθερο χρόνο μου κάνω τζόγκινγκ, διαβάζω, ακούω μουσική και βλέπω τηλεόραση. Επικοινωνώ με τους δικούς μου ανθρώπους μέσω Internet και Skype και πάντα βρίσκω λίγο χρόνο να απομονωθώ όταν το έχω ανάγκη. Η πιο ευτυχισμένη στιγμή είναι όταν το “Αϊζενχάουερ” πιάνει λιμάνι και χαλαρώνω στο ξενοδοχείο γνωρίζοντας νέους τόπους και ανθρώπους. Λατρεύω την Ελλάδα. Εχω μείνει στη Σούδα, στην Κρήτη, και μου αρέσει η ζωή στη χώρα σας», μας λέει χωρίς να κρύβει τη χαρά της που σε λίγο θα βρίσκεται σε ένα από τα ξενοδοχεία της Ρόδου για ξεκούραση και διασκέδαση.
Οι χώροι χαλάρωσης και η «απόβαση» στη Ρόδο
Η περιήγηση περιελάμβανε και το ένα από τα δύο γυμναστήρια που έχει το αεροπλανοφόρο. Μεγάλοι χώροι με τελευταίας τεχνολογίας μηχανήματα βρίσκονται στη διάθεση του πληρώματος. Γυναίκες και άντρες περνούν αρκετό από τον ελεύθερο χρόνο τους εκεί, ενώ υπάρχουν και διαμορφωμένοι χώροι ακόμη και για αγώνες μπάσκετ, οι οποίοι περιγράφονται ως συναρπαστικοί.
Τα χαρούμενα και γεμάτα προσμονή πρόσωπα, ανδρών και γυναικών, αξιωματικών και πληρώματος του «Αϊζενχάουερ», μας συνοδεύουν καθώς εγκαταλείπουμε το αεροπλανοφόρο. Επιβιβαστήκαμε στο νοικιασμένο καΐκι από το Αμερικανικό Ναυτικό για να γυρίσουμε στο λιμάνι. Γύρω μας, μαζί μας, οι στρατιωτικοί χωρίς τις στολές τους. Ντυμένοι casual, με έντονα χρώματα, T-shirts και πουκάμισα, με ένα χαμόγελο ξεγνοιασιάς ζωγραφισμένο στα πρόσωπά τους, έτοιμοι να ανακαλύψουν για τρεις ολόκληρες μέρες και νύχτες και να χαρούν όλες τις ομορφιές της Ρόδου και της Ελλάδας, ανακατεμένοι με τους χιλιάδες -Αμερικανούς και μη- τουρίστες που βρίσκονταν στο νησί. Μέχρι οι μηχανές του «Αϊζενχάουερ» να ξαναπάρουν μπροστά για να συνεχίσει την αποστολή του στη γεμάτη εστίες έντασης Ανατολική Μεσόγειο.
