Η απογοήτευση από την αργοπορία λήψης αποφάσεων σε ό,τι αφορά τον τέως
πλέον πρόεδρο του Ταμείου Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του
Δημοσίου (ΤΑΙΠΕΔ) Ντίνο Μανιατόπουλο και η γραφειοκρατική του φύση, η
κούραση του διευθύνοντος συμβούλου Γιάννη Εμίρη που δεν θέλησε να
ανανεώσει έστω και για έξι μήνες τη θητεία του, όπως του ζητήθηκε, και ο
οποίος, όπως πληροφορούμαστε, επιστρέφει στον τραπεζικό κλάδο και η
γκρίνια διαρκείας της τρόικας, η οποία μιλάει για αργοπορία στην
υλοποίηση των αποκρατικοποιήσεων, οδήγησαν στη νέα -τέταρτη συνεχόμενη-
αλλαγή διοίκησης στο ΤΑΙΠΕΔ, έναν φορέα που ξεκίνησε το έργο του με
μεγάλη φιλοδοξία στις αρχές του 2011, αλλά πλέον βλέπει τον έναν πρόεδρο
να φεύγει πίσω από τον άλλο. Αν και η ισοπεδωτική κριτική ως προς τη δράση του ΤΑΙΠΕΔ κινείται σε λάθος κατεύθυνση, καθώς ήδη έχουν υπάρξει αποτελέσματα και έχει παραχθεί έργο, γενική είναι η πεποίθηση πως χρειάζεται επιτάχυνση. Κανένας δεν μπορεί να μειώσει προσπάθειες όπως η καταγραφή ακινήτων και περιουσίας του κράτους (πράγμα διόλου εύκολο για τη διάσπαρτη σε όλα τα μήκη και πλάτη περιουσία του Δημοσίου), καθώς και μια σειρά σύνθετων ιδιωτικοποιήσεων, όπως αυτές του Ελληνικού, του ΟΠΑΠ, του κέντρου IBC, των Κρατικών Λαχείων, της Κασσιόπης στην Κέρκυρα, του Παλιουρίου στη Χαλκιδική, του Αγίου Ιωάννη της Σιθωνίας, του 66% των μετοχών του ΔΕΣΦΑ. Εχουν τεθεί επίσης οι βάσεις για την πώληση του «Αστέρα» της Βουλιαγμένης. Ωστόσο, τα προβλήματα δεν λείπουν. Κι αυτό διότι δεν επιτεύχθηκαν οι ποσοτικοί στόχοι, υπήρξαν πολλές φωνές και γκρίνιες για τη μειωμένη συμμετοχή ενδιαφερόμενων, ενώ δεν βοήθησαν καθόλου οι συχνές εναλλαγές προέδρων σε συνδυασμό με το βαρύ έναντι του ΤΑΙΠΕΔ κλίμα.
Εδώ ο πρόεδρος, εκεί ο πρόεδρος, πού είναι ο πρόεδρος;
Η αλυσίδα εναλλαγής προσωπικοτήτων στο τιμόνι του Ταμείου ξεκίνησε με
τον κ. Κώστα Μητρόπουλο, τον οποίο διαδέχτηκε το 2012 ο κ. Τάκης
Αθανασόπουλος, ακολούθησε ο κ. Στέλιος Σταυρίδης για να συνεχίσει ο κ.
Ντίνος Μανιατόπουλος, ο οποίος επίσης αντικαθίσταται από τον κ.
Εμμανουήλ Κονδύλη. Μοναδική σταθερά όλα αυτά τα χρόνια είναι ο κ.
Ανδρέας Ταπραντζής, που κρίθηκε απαραίτητος απ’ όλες τις διοικήσεις (μια
και άπαντες δεν προλάβαιναν να κατανοήσουν τις πιεστικές ανάγκες των
projects), υπήρξε ο ειδικός σύμβουλος του Ταμείου και είναι ίσως ο μόνος
άνθρωπος που γνωρίζει απέξω κι ανακατωτά τις λειτουργίες του και το
μοναδικό υψηλόβαθμο στέλεχος του ΤΑΙΠΕΔ του οποίου η δουλειά δεν
αμφισβητήθηκε ούτε από την τρόικα ούτε από την κυβέρνηση. Στα θετικά του
κ. Ταπραντζή θα πρέπει να αναφέρουμε και το πρόσφατο «κλείδωμα» του
deal-φάντασμα για την περιοχή Αφάντου στη Ρόδο, τη θετική κατάληξη για
τα ακίνητα της Πλάκας που επιτέλους αξιοποιούνται και τη συνολική
προετοιμασία πώλησης και ξεμπλοκαρίσματος της κρατικής ακίνητης
περιουσίας. Ο ίδιος έκανε για πρώτη φορά συστηματική καταγραφή και
ανάλυση 80.000 ακινήτων με μελέτες ωριμότητας και εμπορικότητας, με
4.000 από αυτά να είναι πλέον ώριμα για αξιοποίηση σε σύντομο χρονικό
διάστημα. Παράλληλα, ως άνθρωπος των συνθέσεων και με λογική τήρησης
χαμηλών τόνων, ο κ. Ταπραντζής δεν κινήθηκε προς την κατεύθυνση
σύγκρουσης με το Μέγαρο Μαξίμου, ούτε και με τους δανειστές, κρατώντας
πολύτιμες ισορροπίες σε καιρούς δύσκολους. Για τους παραπάνω λόγους
υπάρχει ήδη πρόταση προς το πρόσωπό του να συνεχίσει τη δουλειά του,
καθώς οποιαδήποτε αλλαγή στον τομέα ευθύνης του θα σημάνει νέες
καθυστερήσεις που θα προκαλέσουν μεγάλες γκρίνιες. Πάντως, παρά την
εύκολη κριτική, το ΤΑΙΠΕΔ υπήρξε ο καταλύτης για την ουσιαστική βελτίωση
του θεσμικού πλαισίου, με την εισαγωγή περισσότερων από 100 νομοθετικών
ρυθμίσεων, ώστε να δημιουργηθεί ένα αρχικό περιβάλλον επενδύσεων.
Ενδεικτικά σημειώνονται η ενοποίηση των δημόσιων οργανισμών που
ασχολούνται με τη δημόσια περιουσία ώστε να υπάρχει ένας portfolio
manager (συγχώνευση ΕΤΑ, ΚΕΔ και Ολυμπιακών Ακινήτων με τη δημιουργία
της ΕΤΑΔ), η δημιουργία της Γενικής Γραμματείας Δημόσιας Περιουσίας, οι
ουσιαστικές βελτιώσεις στο αδειοδοτικό καθεστώς ειδικά για τις
επενδύσεις τουρισμού κ.ά. Παρ’ όλα αυτά, ουδέποτε το ΤΑΙΠΕΔ εξελίχθηκε
σε έναν φορέα τον οποίο η κυβέρνηση και φυσικά -πολύ περισσότερο- η
αντιπολίτευση στήριξαν. Για παράδειγμα, στους παροικούντες την
Ιερουσαλήμ είναι γνωστό πως εκπρόσωπος του Μεγάρου Μαξίμου είχε
μπλοκάρει την αξιοποίηση εκκλησιαστικών ακινήτων αναφέροντας το αμίμητο
«η τρόικα κάποτε θα φύγει, η Εκκλησία… ποτέ. Αρα δεν είναι σώφρον να τα
βάλουμε μαζί της». Κάπως έτσι, δεν προχώρησε αξιοποίηση σημαντικής
έκτασης στη Βόρεια Ελλάδα, αλλά και η πώληση ακινήτου στη Λευκωσία.
Τα... τσιράκια των τροϊκανών
Παράλληλα η σχέση ΤΑΙΠΕΔ - υπουργείου Ανάπτυξης ποτέ δεν υπήρξε αυτό
που λέμε «ρόδινη». Μια σειρά από συναρμοδιότητες και αλληλοκαλύψεις,
καθώς και η αίσθηση του υπουργείου πως δεν μιλάει με Ελληνες τεχνοκράτες
που δρουν προς μια κοινή κατεύθυνση αλλά με τα «τσιράκια των
Τροϊκανών», όπως συχνά τους αποκαλούν, κάθε άλλο παρά δημιουργική
υπήρξε. Το πολιτικό σύστημα μάλιστα ουκ ολίγες φορές τοποθέτησε στη
σύνθεση της διοικητικής ομάδας του Ταμείου άτομα που δεν είχαν καμία
εμπειρία από τέτοιου είδους δραστηριότητες και τα οποία έδρασαν
αρνητικά. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αμφιβόλων προσόντων ως προς
τη δουλειά της αξιοποίησης των ακινήτων κυρία Αννα Ζωηρού, η οποία
μάλιστα εσχάτως ασκεί και δριμεία κριτική για τις εξελίξεις στο Ταμείο.
Προωθούμενη από τον στενό φίλο της και πρόεδρο του ΛΑΟΣ, που τότε
συγκυβερνούσε με ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., Γιώργο Καρατζαφέρη, η κυρία Ζωηρού
έμεινε στην ιστορία ως εκείνη η οποία στο πλαίσιο διεθνούς έκθεσης
ακινήτων στις Κάννες είχε κλείσει δωμάτιο στο πολυτελές «Ritz-Carlton».
Παρά το γεγονός ότι της ζητήθηκε να παραιτηθεί, η στενή συνεργάτιδα του
κ. Καρατζαφέρη αρνήθηκε να αποχωρήσει, σε ένα δείγμα πρωτοφανούς
νεποτισμού. Γνωστό επίσης είναι πως εντός του ΤΑΙΠΕΔ και παρά τις
αντίθετες εισηγήσεις των τεχνοκρατών που το απάρτιζαν έγιναν ουκ ολίγα
ρουσφέτια από την πλευρά των κομμάτων που συγκυβέρνησαν όλα αυτά τα
χρόνια, αν και σε γενικές γραμμές το επιστημονικό προσωπικό που σήμερα
απασχολείται είναι επαρκές σε μεγάλο βαθμό.
ΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΟΝΔΥΛΗΣ - Ενας old school καθηγητής στο τιμόνι
Οι πληροφορίες για τον νέο πρόεδρο του ΤΑΙΠΕΔ, τον κ. Εμμανουήλ
Κονδύλη, αναφέρονται σε έναν παλαιάς κοπής καθηγητή του Οικονομικού
Πανεπιστημίου Πειραιώς. «Θα τον χαρακτήριζα… old school. Είναι σαν έναν
παλιό καλό δημοσιογράφο ο οποίος όμως δεν ξέρει να γράφει σε υπολογιστή
αλλά στο… χαρτί», αναφέρει έγκυρη πηγή που γνωρίζει τον νέο προέδρο. Ο
κ. Κονδύλης αποτελεί στενό φίλο του υπουργού Οικονομικών κ. Γκίκα
Χαρδούβελη. Ο τελευταίος ήθελε εδώ και καιρό να τοποθετήσει μερικούς
δικούς του ανθρώπους στους κρατικούς μηχανισμούς και δομές θεωρώντας πως
ως νέος «τσάρος» οφείλει να έχει λόγο και ρόλο στα πράγματα. Από τη
μεριά του ο κ. Πασχάλης Μπουχώρης προέρχεται από την Εθνική Τράπεζα,
όπου ήταν διευθυντικό στέλεχος από το 2006, έχοντας υπηρετήσει ως
επικεφαλής στους τομείς ευθύνης των μεγάλων εταιρικών πιστοδοτήσεων
ειδικής διαχείρισης, διεθνούς επιχειρηματικής τραπεζικής και επενδύσεων private equity. Είναι παλιός ΟΝΝΕΔίτης και διαθέτει διεθνή ματιά και πείρα.
Περίμεναν 5 δισ. έσοδα και εισέπραξαν 1,3 δισ.
Αυτό που μέτρησε, μεταξύ άλλων, στην αλλαγή διοίκησης ήταν και η μη
επίτευξη των στόχων που είχαν τεθεί. Από 5 δισ. ευρώ που ήταν ο στόχος
των εσόδων για τη διετία 2013-14, μέχρι σήμερα έχουν εισπραχθεί περίπου
1,3 δισ. ευρώ, ενώ 400 εκατ. ευρώ είναι η «σοδειά» του 2014. Βέβαια
κάποιες αποκρατικοποιήσεις του φορέα δεν έτυχαν διακομματικής στήριξης,
με αποτέλεσμα να χαθούν πολύτιμα -και προϋπολογισμένα- έσοδα, όπως
εκείνες για το νερό. Ανάλογο ήταν το κλίμα και για τη «μικρή» ΔΕΗ, ενώ
στα παραπάνω δεν πρέπει να λησμονούμε και τις συχνές τρικλοποδιές που
βάζει η Ε.Ε., διά της Κομισιόν, σε θέματα όπως αυτό της ενέργειας με την
πώληση πακέτου μετοχών του ΔΕΣΦΑ, τα προσκόμματα στην πώληση του ΟΛΠ ή
οι κρατικές ενισχύσεις στον ΟΣΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.