Μιχάλης Λάμπρος: Πρόγραμμα για την αναγέννηση της ναυπηγοεπισκευής στην Ελλάδα

Αν και οι Ελληνες εφοπλιστές έχουν «μειώσει στροφές» όσον αφορά τις παραγγελίες για ναυπηγήσεις πλοίων, εστιάζοντας το ενδιαφέρον τους στα μεταχειρισμένα, παρ' όλα αυτά έχουν σε εξέλιξη από τα μεγαλύτερα ναυπηγικά προγράμματα.
Την ώρα που γίνεται τζίρος δισεκατομμυρίων από τους Έλληνες πλοιοκτήτες σε ναυπηγήσεις πλοίων, η ελληνική ναυπηγική βιομηχανία προσπαθεί να βρει τα βήματά της.

Το 2019 στα ναυπηγεία της Σύρου έγιναν τα εγκαίνια της πλωτής δεξαμενής «Βιολάντω Γουλανδρή» η οποία ανακατασκευάστηκε και στην οποία μέσα σε 10 μόλις μήνες επισκευάστηκαν 60 πλοία.
Ο επικεφαλής των οικονομικών υπηρεσιών της Αμερικανικής Πρεσβείας στην Αθήνα, William Laitinen, παρομοιάζει την προσπάθεια της ΟΝΕΧ να αναγεννήσει ένα «νεκρό» για χρόνια ναυπηγείο όπως αυτό του Νεώριου και να δώσει πνοή σε ένα σημαντικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας με το σχέδιο Μάρσαλ και τον τότε ναυτιλιακό κλάδο
Η ναυπηγοεπισκευή στην Ελλάδα γνώρισε εποχές δόξας πριν καταβαραθρωθεί. Τώρα οι Έλληνες τεχνίτες, που είναι φημισμένοι, πηγαίνουν στα τουρκικά ναυπηγεία για μεροκάματο.
 «Θυμάμαι με νοσταλγία τις καλές ημέρες της άνθησης της ναυπηγοεπισκευαστικής βάσης του Περάματος και ιδιαίτερα τις δεκαετίες 1960/1970/1980 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1990 όταν υπήρχε τόσο μεγάλη δραστηριότητα επισκευών και μετασκευών αλλά και κατασκευών πλοίων και για να κλείσει κάποιος πλοιοκτήτης ημερομηνία επισκευής του πλοίου του έπρεπε να περιμένει σε κατάσταση αναμονής» επισημαίνει ο Μιχάλης Λάμπρος , στέλεχος της ελληνική ναυτιλιακής βιομηχανία ς με εμπειρία σχεδόν 60 ετών:
«Ήταν τότε οι καλές ημέρες όταν το Πέραμα διέθετε τους καλύτερους τεχνίτες επισκευών και μετασκευών πλοίων όλων των κατηγοριών που δεν υπήρχαν παρόμοιοι σε κανένα λιμάνι της Μεσογείου. Υπήρχαν πολλά επιτυχημένα μικρά Ναυπηγεία με επικεφαλής το πιο σωστό και οργανωμένο Ναυπηγείο της ΝΑΥΣΙ που διέθετε πλήρεις μηχανολογικούς εξοπλισμούς και εξειδικευμένο προσωπικό με δραστηριότητες πολλές φορές σε βάση εικοσιτετραώρου. Η δεξαμενή για δεξαμενισμό αυτών των πλοίων που βρίσκονταν δίπλα στη ΝΑΥΣΙ ήταν σχεδόν πλήρης και έπρεπε να κλείσει θέση ο κάθε πλοιοκτήτης έγκαιρα για να εξυπηρετηθεί».
Σύμφωνα με τον Μιχάλη Λάμπρο οι κυριότερες αιτίες που από τα μέσα της δεκαετίας του 1990 άρχισε σταδιακά να μειώνεται η ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα στο Πέραμα είναι το υψηλό κόστος.
«Υπήρχαν τότε όπως και σήμερα τα οργανωμένα συνδικαλιστικά σωματεία των Τεχνιτών τα οποία συνεχώς απαιτούσαν μισθολογικές αυξήσεις και άλλες απαιτήσεις καλυτέρευσης των συνθηκών εργασίας που συνήθως κατέληγαν σε απεργίες με αποτέλεσμα να καθυστερούν οι επισκευές των πλοίων, να χάνουν τα φορτηγά πλοία ναυλώσεις και να αρχίσει ο σοβαρός προβληματισμός των πλοιοκτητών και οι προσπάθειες τους να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματα επισκευών των πλοίων σε χώρες εκτός Ελλάδος» και προσέθεσε:
«Παράλληλα την εποχή εκείνη άρχισαν να λειτουργούν δειλά δειλά Ναυπηγεία στις γειτονικές μας χώρες όπως στην Τουρκία, τη Βουλγαρία , τη Ρουμανία και άλλες. Έφθασε το κόστος επισκευής ή’ μετασκευής ενός πλοίου στο Πέραμα να είναι ασύμφορο και εκ των πραγμάτων ανάγκασε τους Έλληνες πλοιοκτήτες να στραφούν σε άλλα Ναυπηγεία με πολύ πιο συμφέροντες οικονομικούς όρους από το Πέραμα.
Αυτή ήταν η χαριστική βολή που βύθισε την Ναυπηγοεπισκευαστική δραστηριότητα του Περάματος στην αφάνεια και εκατοντάδες οικογένειες Τεχνιτών στη φτώχεια και στην απόγνωση.
Σήμερα οι περισσότεροι Έλληνες Τεχνίτες επισκευών πλοίων εργάζονται στα Ναυπηγεία της Τουρκίας με αμοιβές πολύ κατώτερες από εκείνες που είχαν την χρυσή εποχή του Περάματος» για να συμπληρώσει:
«Με τα σημερινά δεδομένα οι αντίστοιχες αμοιβές των Τεχνιτών του Περάματος είχαν φθάσει σε ημερομήσθια πάνω από 250 ευρώ μαζί με τα Σάββατα και τις εργοδοτικές εισφορές ενώ στην Τουρκία με σημερινά δεδομένα είναι κατ’ ανώτατο όριο 50 με 60 δολάρια για εξειδικευμένους Τεχνίτες όπως είναι οι Έλληνες.
Την ίδια τύχη με το Πέραμα είχαν και τα μεγάλα Ναυπηγεία της Σύρου, του Σκαραμαγκά και της Ελευσίνας τα οποία το κράτος και οι δανείστριες Τράπεζες βγάζουν στο σφυρί για πώληση όσο όσο».
Λύσεις σύμφωνα με τον Μιχάλη Λάμπρο υπάρχουν:
«Ποτέ δεν είναι αργά. Όλοι οι εμπλεκόμενοι φορείς και φυσικά το Υπουργείο Ναυτιλίας και Νησιώτικης Πολιτικής για να επανέλθει το Πέραμα στις καλές εποχές και να χαμογελάσουν και ανασάνουν οικονομικά επιτέλους οι εκατοντάδες οικογένειες που ζούν σήμερα σε κατάσταση φτώχειας, θα πρέπει:
- Να συζητήσουν άμεσα με τους επικεφαλείς των συνδικάτων των Τεχνικών του Περάματος καθώς επίσης και με τους υπάρχοντες λίγους επισκευαστές ώστε να δημιουργηθεί ένα νέο πλαίσιο αμοιβών του Τεχνικού προσωπικού σε μια προσπάθεια μείωσης των σημερινών ημερομισθίων και λοιπών αποδοχών ούτως ώστε να είναι ανταγωνιστικές σε σύγκριση με τα Ναυπηγεία των γειτονικών μας χωρών. Αυτή η προσπάθεια θα μειώσει αισθητά το εργατικό κόστος και θα δημιουργήσει ούριο άνεμο σταδιακής ανάπτυξης των συνεργείων του Περάματος.
- Παράλληλα πρέπει το Υπουργείο να παρέμβει δυναμικά ούτως ώστε ότι επισκευαστικές εργασίες που γίνονται στο Πέραμα να υπαχθούν στους σχετικούς Νόμους επιδότησης από κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
- Οι επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται στο Πέραμα θα πρέπει να μειώσουν τις απαιτήσεις που έχουν απο τις Πλοιοκτήτριες εταιρείες που προτίθενται να επισκευάζουν πλοία ούτως ώστε αυτό το κόστος να είναι επίσης ανταγωνιστικό.
- Οι πλοιοκτήτριες εταιρείες με την σειρά τους να εξετάσουν σοβαρά τα νέα δεδομένα κόστους των επισκευών των πλοίων στο Πέραμα και να ξεκινήσουν σιγά-σιγά να επιστρέφουν στην πατρίδα μας βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο την επαναδραστηριοποίηση του Περάματος και φυσικά την Εθνική μας Οικονομία».