Η οικογένεια Λάτση στη γενέτειρα του καπετάν Γιάννη

Φωτό+Κείμενο
Αναδημοσίευση από
το www.protothema.gr

Ηταν μια διαφορετική Παρασκευή για το Κατάκολο, αυτή την παραθαλάσσια πόλη της Ηλείας, που είναι γνωστή κυρίως επειδή εκεί γεννήθηκε και έκανε τα πρώτα του βήματα ο καπετάν Γιάννης Λάτσης.
Και ήταν μια διαφορετική Παρασκευή για το Κατάκολο και τους ανθρώπους του όχι μόνο επειδή το ημερολόγιο έγραφε 14 Σεπτεμβρίου -την ημερομηνία που γεννήθηκε ο μυθικός εφοπλιστής πριν από 108 χρόνια- αλλά επειδή το λιμάνι της περιοχής πήρε το όνομά του. Το γεγονός έφερε σύσσωμη την οικογένεια Λάτση στη μικρή πόλη προχθές, λίγο μετά τις 3 το μεσημέρι, για τη σεμνή και λιτή τελετή της ονοματοδοσίας.

Με προεξάρχουσα την κυρία Εριέττα Λάτση, σύζυγο του καπετάν Γιάννη, η οικογένεια επέστρεψε στη γενέτειρα πόλη του ιδρυτή της, από τα δρομάκια της οποίας ξεκίνησε για να χτίσει την αυτοκρατορία του.

«Εκατόν οχτώ χρόνια μετά τη γέννηση του πατέρα μας Γιάννη Λάτση και 15 μετά τον θάνατό του η γενέτειρά του και η πολιτεία τον τιμούν δίνοντας το όνομά του στο φιλόξενο λιμάνι του Κατάκολου»
Ο Σπύρος Λάτσης, οι αδερφές του Μαριάννα και Μαργαρίτα και τα παιδιά τους έγιναν αποδέκτες θερμών εκδηλώσεων από τοπικούς παράγοντες, αλλά και απλούς δημότες της πόλης που έδωσαν επίσης το «παρών» στην εκδήλωση.
Μίλησαν μαζί τους για αρκετή ώρα με φόντο τη «Νεράιδα», το πρώτο βαπόρι του καπετάν Γιάννη που έχει γίνει πλέον πλωτό αφιερωμένο στη ζωή και το έργο του, δίνοντας μια εικόνα απλότητας και σεμνότητας, που μόνο απαρατήρητες δεν πέρασαν.
Η φράση της κυρίας Εριέττας Λάτση την ώρα που έκοβε την κορδέλα, «θα το χαιρόταν πολύ αν ήταν εδώ», συγκίνησε όλους τους παρευρισκομένους, αφού ο σύζυγός της λάτρευε το Κατάκολο και το σπίτι όπου γεννήθηκε. Παιδί πολύτεκνης οικογένειας, με σπινθηροβόλο βλέμμα και διαολεμένη εξυπνάδα, κοιμόταν στο πάτωμα. Και από εκεί ξεκίνησε να δουλεύει από μικρός κυνηγώντας το όνειρό του.

«Θα χαιρόταν αν ήταν εδώ», είπε η κυρία Εριέττα Λάτση, κόβοντας την κορδέλα
Εζησε για να το δει να υλοποιείται μέσα από την αυτοκρατορία που έχτισε, με πολλή δουλειά και ρίσκα που ίσως κανείς άλλος να μην έπαιρνε.
Ηξερε όμως να ρισκάρει και γι' αυτό μπορούσε να προσφωνεί τον πρόεδρο των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο με το μικρό του όνομα, ή να κάνει χαριτωμένα αστεία στη βασίλισσα Ελισάβετ της Αγγλίας.
Την ίδια στιγμή έδειχνε ένα κοινωνικό και ανθρώπινο πρόσωπο μοιράζοντας αφειδώς υποτροφίες για σπουδές στους αριστούχους μαθητές από το Κατάκολο και την Ηλεία, ενώ έστελνε χωρίς να το μαθαίνει κανείς βαριά αρρώστους στο εξωτερικό, αναλαμβάνοντας όλα τα έξοδα νοσηλείας.
«Εφυγε» έχοντας μπει στη δέκατη δεκαετία της μυθικής ζωής του, αφήνοντας πίσω την κυρία Εριέττα, τη μόνη γυναίκα που αγάπησε.
Αξιοι συνεχιστές έμειναν τα παιδιά του, ο πρωτότοκος γιος του Σπύρος Λάτσης και οι κόρες του Μαριάννα και Μαργαρίτα. Αμφότερες χάθηκαν σε αγκαλιές απλών ανθρώπων, όπως και τα παιδιά της πρώτης, ο Πάρις Κασιδόκωστας και η Εριέττα Κούρκουλου, που έδωσαν το «παρών» μαζί με τον ξάδερφό τους Γιάννη Λάτση, τον μεγάλο γιο του Σπύρου, τον οποίο δεν είχαμε ξαναδεί στην Ελλάδα.

Οχτώ χρόνια μετά τη γέννηση του πατέρα μας Γιάννη Λάτση και 15 μετά τον θάνατό του η γενέτειρά του και η πολιτεία τον τιμούν δίνοντας το όνομά του στο φιλόξενο λιμάνι του Κατάκολου»
Η συγκίνηση περίσσεψε ειδικά στην ομιλία του δημάρχου Πύργου Γαβρίλη Λιατσή, ο οποίος κλείνοντας είπε: «Με συγκίνησε η λάμψη στα μάτια της κυρίας Μαριάννας όταν της έδειξα πρόσφατα το σπίτι της μητέρας της στον Πύργο. Την ίδια συγκίνηση ένιωσα κι εγώ. Η μορφή του καπετάν Γιάννη Λάτση είναι στην ψυχή μας και στη ζωή αυτού του τόπου. Το "Νεράιδα" είναι εδώ. Ο καπετάνιος γύρισε και η μνήμη του θα μείνει αθάνατη στους αιώνες. Το σπίτι που το πάτωμά του ήταν το κρεβάτι του πατέρα σας, αυτό είναι το καταφύγιο το δικό σας και των παιδιών σας».
Δακρυσμένη και συγκινημένη, η Μαριάννα Λάτση παρέλαβε το χρυσό κλειδί της πόλης από τον δήμαρχο και μίλησε εκ μέρους της οικογένειας.

Συναισθηματική φόρτιση

«Οταν ετοιμάζουμε δυο λόγια να πούμε δεν μπορούμε να φανταστούμε τη συναισθηματική φόρτιση που θα έχουμε όταν θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε. Σας ευχαριστούμε όλους μαζί και τον καθέναν ξεχωριστά για την παρουσία σας και τη συμβολή σας προκειμένου να φτάσουμε στη σημερινή τελετή. Εκατόν οχτώ χρόνια μετά τη γέννηση του πατέρα μας Γιάννη Λάτση και 15 μετά τον θάνατό του η γενέτειρά του και η πολιτεία τον τιμούν δίνοντας το όνομά του στο φιλόξενο λιμάνι του Κατάκολου».
Αναφερόμενη στον καπετάν Γιάννη Λάτση και τη μυθιστορηματική διαδρομή του, κατά την οποία μπορεί να έγινε δισεκατομμυριούχος, αλλά δεν ξέχασε ποτέ τον τόπο του, συνέχισε:
«Ποιος θα φανταζόταν άραγε ότι εκείνο το 10χρονο παιδί της πολυμελούς και πάμφτωχης οικογένειας του Σπυρίδωνα Λάτση και της Αφροδίτης Ευθυμίου, που όργωνε το 1920 τον τόπο που πατάμε σήμερα, ως μαθητής ,πουλώντας αγκινάρες στα διαλείμματα, ως αχθοφόρος, ως ξεναγός ή ως μικρός για τα θελήματα... Είναι ο ίδιος άνθρωπος στον οποίο γίνεται σήμερα η ύψιστη τιμή. Παιχνίδια της ζωής ή μήπως η προσωποποίηση της αξιοσύνης, της εργατικότητας, της φιλοδοξίας και του πάθους για δημιουργία; Μάλλον όλα μαζί».

Συνεχίζοντας τόνισε ότι η ζωή του καπετάν Γιάννη ήταν γεμάτη εκπλήξεις και ανατροπές, θριάμβους και ήττες, μεγάλες μάχες και κατακτήσεις.
«Η σημαντικότερη ωστόσο κατάκτησή του», είπε η κυρία Μαριάννα Λάτση, «υπήρξε και η μακροβιότερη στη ζωή του. Δεν είναι άλλη από τη μητέρα μας, την Εριέττα Λάτση, που έχουμε σήμερα την ευλογία του Θεού να είναι μαζί μας σε αυτή την τόσο μοναδική στιγμή και που υπήρξε ο άνθρωπος που τον συνόδευσε για περισσότερα από 60 χρόνια σε αυτή τη μοναδική πορεία δημιουργίας και προόδου».
Στη συνέχεια μίλησε για την αγάπη του πατέρα της γι το Κατάκολο και την άδολη προσφορά του και ευχαρίστησε όλους όσοι συνέβαλαν (πολιτικούς και τοπικούς παράγοντες) ώστε το λιμάνι της πόλης να πάρει το όνομα του Γιάννη Σ. Λάτση.
Κλείνοντας την ομιλία της αναφέρθηκε στο «Νεράιδα», λέγοντας ότι συνδέει το παρελθόν με το σήμερα, καθώς και ότι αποτελεί την προσωπική ταυτότητα του πατέρα της στον χρόνο.
Κατέβηκε από το βάθρο εν μέσω χειροκροτημάτων και αμέσως μετά ακολούθησε μια μικρή δεξίωση στον χώρο απέναντι από το ιστορικό πλοίο για τους προσκεκλημένους.

Η μοναδική ίσως στιγμή που η οικογένεια έμεινε μόνη ήταν όταν μπήκαν όλοι μαζί στο σκάφος για να αποτίσουν έναν ακόμη φόρο τιμής στον άνθρωπο που ξεκίνησε από το Κατάκολο και έφτασε να μπαινοβγαίνει στα ανάκτορα του Μπάκιγχαμ.
Αυτόν που δεν υπήρχε περίπτωση να μην επισκεφθεί την πόλη όπου μεγάλωσε δύο και τρεις φορές τον χρόνο, για να διαπιστώσει με τα ίδια του τα μάτια αν οι συντοπίτες του χρειάζονταν κάτι.
Αυτόν που ήταν πάντα εκεί...