Βασίλης Τερζής: Μόνο με όρους ανταγωνισμού θα σωθεί η ναυπηγοεπισκευή

Ο αντιπρόεδρος της ΕΕΝΜΑ μιλάει στη «Ν»

Οδηγίες προς «ναυτιλλομένους», ώστε να ξανακερδίσουμε τη χαμένη δυναμική ενός πλουτοπαραγωγικού για την οικονομία της χώρας κλάδου, όπως είναι η ναυπηγοεπισκευή, δίνει με συνέντευξή του στη «Ν» ο αντιπρόεδρος της Ενωσης Εφοπλιστών Ναυτιλίας Μικρών Αποστάσεων (ΕΕΝΜΑ) και διευθύνων σύμβουλος της ναυτιλιακής εταιρείας Queensway Navigation Co ltd, Βασίλης Θ. Τερζής.

Σε μια περίοδο που η χώρα προσπαθεί να ανασυγκροτηθεί, η ναυπηγοεπισκευή, βασικός άξονας για την ανάπτυξη του ναυτιλιακού cluster στη χώρα, μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο προς αυτή την κατεύθυνση, και ο κ. Τερζής, από την πλευρά του πελάτη, καταδεικνύει τα κακώς κείμενα και αναδεικνύει τους τέσσερις βασικούς πυλώνες επάνω στους οποίους θα πρέπει να βασιστούμε για να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την πίεση που δεχόμαστε από τον ανταγωνισμό του ναυπηγοεπισκευαστικού κλάδου στην Τουρκία.
«Η ποιότητα, η συνέπεια, η ανταγωνιστικότητα και η επαγγελματικότητα είναι οι βασικοί πυλώνες που πρέπει να στηριχτούμε στη νέα εποχή, μια εποχή που μας έχει ήδη προσπεράσει και αν δεν τολμήσουμε άμεσα την αλλαγή, τα πλοία θα περνούν και θα μας προσπερνούν και εμείς θα αναλογιζόμαστε ότι κάποιος άλλος μάς φταίει», τονίζει ο κ. Τερζής, στέλνοντας μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
 

Ποια είναι η άποψή σας για την παρούσα κατάσταση της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης του Πειραιά σε σχέση με την αντίστοιχη στη γειτονική Τουρκία;
 

«Είναι εθνικό ατόπημα να περνούν κάθε χρόνο εκατοντάδες πλοία μερικά μίλια μακριά από την Ελλάδα και τα ελληνικά λιμάνια, ''φορτωμένα'' με σημαντικά χρηματικά ποσά, που προκύπτουν από ανάγκες επισκευών, ανεφοδιασμού και τροφοδοσίας, και να κατευθύνονται στη γειτονική χώρα, την Τουρκία.
Δυστυχώς, είμαστε θεατές σε ένα εθνικό δράμα, που συντελείται μπροστά στα μάτια μας. Για άλλη μια φορά αφήνουμε ευκαιρίες να φύγουν μέσα από τα χέρια μας.
Και σαν παράδειγμα σας φέρνω δύο μαγαζιά, το ένα απέναντι από το άλλο, που πουλάνε το ίδιο προϊόν, με τα ίδια χαρακτηριστικά, με τη διαφορά ότι το ένα μαγαζί το πουλάει 1,50 ευρώ, ενώ το άλλο το πουλάει 3 ευρώ.
Παράλληλα, σκεφτείτε ότι μέσα στο μαγαζί με το ακριβότερο προϊόν επικρατεί μια εφιαλτική κατάσταση, με όλους να τσακώνονται μεταξύ τους και να ρίχνουν ο ένας το φταίξιμο στον άλλο και μοναδικός αποδέκτης της κατάστασης αυτής να είναι ο πελάτης ο οποίος καλείται να πληρώσει τα σπασμένα.
Αυτή είναι η εικόνα της χώρας μας σε όλο της το μεγαλείο και μικρογραφία της αποτελεί και η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη. Ολοι θέλουν να την αλλάξουν, αλλά στο τέλος της ημέρας κανείς δεν κάνει κάτι για να αλλάξει επί της ουσίας.
Και σας ρωτώ τώρα: Εσείς θα επιλέγατε αυτό το μαγαζί; Προφανώς όχι!».
 

Ποια πιστεύετε ότι είναι η αιτία του φαινομένου αυτού;
 

«Το φαινόμενο αυτό είναι απόρροια της ανικανότητάς μας να καταλάβουμε τα τελευταία χρόνια το αυτονόητο, ότι δηλαδή πρέπει να ανταγωνιστούμε το ''απέναντι μαγαζί'' σε όλα τα επίπεδα, αν θέλουμε να υπάρχουμε.
Οι εποχές έχουν αλλάξει εδώ και καιρό και εμείς δεν το έχουμε αντιληφθεί.
Η Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Πειραιά έχει πολύ μεγάλες δυνατότητες, έχει τη γνώση, έχει την εμπειρία, έχει όλα τα εχέγγυα για να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στη Μεσόγειο, αξιοποιώντας τους ανθρώπους και τις υπάρχουσες υποδομές της.
Πρέπει όμως να αναλογιστούμε αν πραγματικά θέλουμε το ρόλο του πρωταγωνιστή σε αυτό το έργο.
Αν η απάντηση είναι ''Ναι'', τότε πρέπει να αλλάξουμε τη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη αναδομώντας την εκ βάθρων, κοιτώντας πάντα μακριά και όχι τα μικροσυμφέροντά μας.
Σίγουρα κάθε αλλαγή μπορεί να φέρει και αστοχίες, πράγματα που ενδεχομένως θα μπορούσαν να σχεδιαστούν και να υλοποιηθούν καλύτερα. Αυτά όμως φροντίζει και τα διορθώνει μόνη της η αγορά».
 

Εχετε κάποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα στο μυαλό σας, που να υποστηρίζει τη θέση αυτή;
 

«Για παράδειγμα, οι προσφορές που δέχθηκε ένα πλοίο χωρητικότητας 5.000 DWT για Special Survey στην Ελλάδα άγγιξαν τις 575.000 δολάρια (ποσό που περιλαμβάνει και όλα τα παράπλευρα έξοδα, όπως πρακτορεύσεις, πιλότους, λιμενικά, δεξαμενή, υλικά, εργατικά, μηχανουργικά κ.ά.) και αυτό μετά από μεγάλες προσπάθειες με τα Σωματεία, την εργοδοσία κ.λπ., ενώ οι αντίστοιχες προσφορές της Τουρκίας (από 4 διαφορετικά ναυπηγεία) δεν υπερέβησαν τις 450.000 δολάρια, συμπεριλαμβανομένου του κόστους όλων των πρόσθετων εξόδων που προκύπτουν από την Ελλάδα έως την Τουρκία.
Αυτό από μόνο του λέει πολλά... Πώς μπορείς να θέλεις να παίξεις στο ίδιο γήπεδο με την αντίπαλη ομάδα όταν έχεις τόσο μεγάλες αποκλίσεις; Εχεις αυτομάτως θέσει τον εαυτό σου εκτός αγώνα, εκτός αγοράς, λαμβανομένου υπ’ όψιν ότι το πλοίο δραστηριοποιείται στο διεθνή στίβο και πρέπει να διαμορφώνει τα κόστη του ανάλογα με τους ανταγωνιστές του.
Και το λυπηρό είναι ότι, όσον αφορά την τεχνογνωσία τουλάχιστον, δεν υστερείς σε τίποτα. Το αντίθετο, υπερτερείς!»
 

Ποια είναι τα βασικά πλεονεκτήματα της Τούζλα;
 

«Αρχικά, σημαντικό συγκριτικό πλεονέκτημα της Τούζλα αποτελεί η ύπαρξη πολλών αυτοτελών ναυπηγοεπισκευαστικών μονάδων, με επαρκή αριθμό πλωτών και μονίμων δεξαμενών, με αποτέλεσμα ο τοπικός ανταγωνισμός που αναπτύσσεται να λειτουργεί εξορθολογιστικά στη διαμόρφωση των χρεώσεων.
Παράλληλα, το ιδιαίτερα χαμηλό εργατικό κόστος επηρεάζει σημαντικά στη διαμόρφωση ενός προσιτού τελικού κοστολογίου.
Τέλος, ο σεβασμός που επιδεικνύεται στον πελάτη, είτε πρόκειται για τον πλοιοκτήτη είτε για το διαχειριστή, από το σύνολο της ναυπηγοεπισκευαστικής κοινότητας, είναι αξιοσημείωτος».
Πώς πιστεύετε ότι θα μπορούσε ο Πειραιάς να καταστεί ανταγωνιστικός; Τι πρέπει να αλλάξει την επόμενη μέρα;
 

«Για να πραγματοποιηθεί αυτό θα πρέπει να καταλάβουμε σε τι πραγματικά υπερτερεί η ανταγωνίστρια Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη της Τούζλα και να πράξουμε ό,τι είναι δυνατό σε όλους τους τομείς ώστε να γίνει ο Πειραιάς (και η ευρύτερη περιοχή) η πρώτη επιλογή των ξένων και η μοναδική επιλογή των Ελλήνων διαχειριστών. Κάτι που πιστεύω ότι πραγματικά είναι δυνατό να συμβεί.
Ακόμα, ίσως θα έπρεπε να σκεφτεί κανείς με ποιον τρόπο θα μπορούσαν, για παράδειγμα, να αξιοποιηθούν σε αυτό τον κλάδο οι χιλιάδες μετανάστες προκειμένου να αποκτήσουμε καλύτερα κοστολόγια, κάτι το οποίο έπραξαν και πράττουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Γαλλία, η Γερμανία κ.ά.
Ας μη βιαστούν οι συντεχνίες να θιγούν από μια αναδιάταξη σαν αυτή, καθώς πρέπει να παραμερίσουμε τα μικροσυμφέροντα και να λειτουργήσουμε ως σύνολο και όχι ως μονάδες.
Οπως είπα και νωρίτερα, χρειάζεται να κοιτάξουμε πιο μακριά, να δούμε το δάσος και όχι το δένδρο. Πρέπει να περάσουμε σε μια νέα εποχή τολμώντας να έρθουμε σε ρήξη με τη νοοτροπία του παρελθόντος, εξαλείφοντας φαινόμενα κακώς εννοούμενου παρεμβατισμού από όπου και αν αυτός προέρχεται.
Είναι βέβαιο ότι θα πρέπει να ξεφύγουμε από τη δομή των πολλών και πολύ μικρών επιχειρήσεων και να δημιουργήσουμε με στόχο την ανάπτυξη μεγαλύτερων ''δυνάμεων'', δίνοντάς μας έτσι τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που προκύπτουν από αυτό.
Οσον αφορά τα Σωματεία όλων των κλάδων, θα πρέπει να εκφράζονται από ένα κοινό όργανο που να έχει ως γνώμονα τη διατήρηση της εργασιακής ηρεμίας, αλλά και της ανταγωνιστικότητας σε σχέση με τους γείτονες.
Επίσης, απαιτείται η άμεση επέμβαση της πολιτείας ώστε να επαναλειτουργήσουν τα υπάρχοντα ναυπηγεία και να απλουστευθούν όλες τις διαδικασίες προς όφελος όλων των εμπλεκόμενων μέρων.
Δεν υπάρχει καμία λογική σε πολλές από τις διαδικασίες που εφαρμόζονται αυτή τη στιγμή, οι οποίες και θα πρέπει να αλλάξουν, αν θέλουμε να προσαρμοστούμε στη σημερινή πραγματικότητα και αγορά.
Ποιότητα, Συνέπεια, Ανταγωνιστικότητα, Επαγγελματικότητα. Αυτοί είναι οι βασικοί πυλώνες στους οποίους πρέπει να στηριχτούμε στη νέα εποχή, μια εποχή που μας έχει ήδη προσπεράσει και αν δεν τολμήσουμε άμεσα την αλλαγή, τα πλοία θα περνούν και θα μας προσπερνούν και εμείς θα αναλογιζόμαστε ότι κάποιος άλλος μάς φταίει».
ΑΝΤΩΝΗΣ ΤΣΙΜΠΛΑΚΗΣ - atsimp@naftemporiki.gr